Tijdens de donkerste dagen van het jaar reizen een Nederlandstalige en een Franstalige dichter doorheen het land. Dichters Jan Ducheyne en Laurence Vielle nemen verschillende ‘laatste’ treinen. Met hun poëzie op zak en een dagboek reizen ze kriskras door het land. Speciaal voor de reizigers die de laatste trein van de dag nemen, schrijven en performen ze poëzie, zowel op de trein als bij vertrek en
aankomst.
De laatste trein. Dat is de trein met de meeste verhalen. Want de mensen die de laatste trein nemen, die nemen die trein omdat ze niet anders meer kunnen. Ze kunnen niet in de stad of het dorp blijven waar ze zijn vertrokken, want ze moeten ergens zijn in het dorp of de stad waar ze naartoe reizen. Ze hebben tot het laatste moment gewacht, die trein nét gehaald, of ze doen dat elke dag omdat hun werk laat eindigt, of omdat ze laat moeten beginnen werken in de plaats waar de trein aankomt. Vaak zitten er ook verdwaalde mensen op die trein. Letterlijk, maar ook figuurlijk.
Ontdek hier het reisschema.
Ooit werkte Jan Ducheyne (Oostende, °1970) als treinbegeleider voor de NMBS. Als dichter staat hij midden in het leven en wil een chroniqueur van zijn tijd zijn. Sinds 2010 is hij de bezieler en programmator van de Brusselse tak van De Sprekende Ezels, een laagdrempelig podium voor woord, muziek en humor dat iedere laatste woensdag van de maand plaatsvindt in café De Monk in Brussel. In mei 2018 heeft Jan Ducheyne samen met Laurence Vielle, Lotte Dodion & Michaël Vandebril (Vonk & Zonen) Partij Voor De Poëzie opgericht. De doelstelling van Partij Voor De Poëzie is méér poëzie in de openbare ruimte, op al dan niet voor de hand liggende plaatsen. Er zijn dit jaar twee nieuwe dichtbundels van zijn hand verschenen Overuren in het Niets (samen met Simon van Buyten) en Noodzakelijk Kwaad/Altijd weer het Dansen. Beide bij uitgeverij Fluxenberg.
Laurence Vielle (Brussel, °1968) is een Belgische Franstalige dichteres en actrice. Ze schrijft/zegt dat poëzie voor haar oraliteit is. Ze houdt ervan woorden uit te spreken, ze te laten resoneren, ze te scanderen, ze ritme te geven. Claude Guerre zegt dit over haar: "Laurence Vielle is niet kortademig. Ze loopt op woorden; ze loopt op de grond. Ze loopt op woorden; ze bezoekt ze ijverig. Ze schrijft door te leven. Ze leeft door te schrijven. Kortom, ze leeft op een natuurlijke manier. Maar net zo natuurlijk schrijft ze ook kort. Ze schrijft toch niet. Ze probeert niet te schrijven, of zoals iemand anders zei: ze vindt het."
Met de steun van SCAM.
