Benjamin Vandewalle ontregelt de dagelijkse choreografie van de publieke ruimte door het treinstation te overstelpen met dans- en muziekimprovisatie. Vijf dagen lang voeren vijf
dansers en een muzikant tijdens de piekuren een geïmproviseerde interventie uit die de dagelijkse routine van pendelaars en dagjestoeristen ‘hackt’. Hun voortdurende aanwezigheid in het station maakt een gat in het dagelijkse weefsel. Treinen worden reusachtige camera’s op sporen terwijl ze traag langs het perron rijden. De stromen van mensen die in en uit de treinen stappen en de wachtende reizigers worden deel van een geïmproviseerde choreografie die de vaak onopgemerkte, dagelijkse choreografieën zichtbaarder maken.

Benjamin Vandewalle doorliep de Koninklijke Balletschool van Antwerpen en studeerde in
2006 af aan P.A.R.T.S. Sinds zijn vroege werk is perceptie het centrale thema. Hij creëert beweging—niet enkel in het lichaam van de danser, maar ook in dat van de toeschouwer. Met zijn werk wil hij nieuwe ervaringen en perspectieven delen met een breed publiek. Voor de voorstellingen Birdwatching (2009) en One/Zero (2011), werkte hij nauw samen met beeldend kunstenaar Erki De Vries. In 2012 stapte hij uit de black box in de publieke ruimte. Zijn mobiele voorstelling Birdwatching 4x4 was een festivalfavoriet bij critici en het brede publiek, en toerde verscheidene seizoenen. Later maakte hij nieuwe werken voor de black box, zoals point of view (2013) en Common ground met platform-K (2018), dat werd geselecteerd voor het Theaterfestival. Nog een vermeldenswaardige creatie van hem is HEAR (2016), een geluidschoreografie uitgevoerd door een koor van 30 vrijwilligers voor een geblinddoekt publiek. Op dit moment toert Benjamin Vandewalle met zijn reizende kunstbeurs Studio Cité (2019), een reeks van acht performatieve installaties voor de publieke ruimte die hij de voorbije zes jaar heeft gemaakt.

Performances: 8u-11u en 16u-19u

Credits

Concept en regie: Benjamin Vandewalle

Performers: Barbara Pereyra, Lola Vera, Lucia Nieto Vera, Timothy Nouzak, Benjamin Vandewalle

Muziek: Pak Yan Lau

Coproductie: EUROPALIA TRAINS & TRACKS, Kaap Oostende-Brugge

Uitvoerende productie: Caravan Production Brussels

Interview

Zowel de performance Derailed als de installatie Off-track sluiten naadloos bij het thema aan. Kan je daarover wat meer uitleg geven?
Onbewust ontstaat er een dagdagelijkse choreografie in het station. Derailed vormt het artistieke antwoord om dat patroon te doorbreken en het zelfs te doen ontsporen. Off-track weerspiegelt het potentieel dat de trein heeft als installatie: passagiers nemen plaats in een
gigantische camera die hen de mogelijkheid biedt om elk met een individueel perspectief het landschap in zich op te nemen.

Welke associaties roept ‘de trein' bij jou op?
De trein is ook een installatie; een soort vergrote camera obscura. Daarnaast staat de tijd
er stil, het is een tussenruimte.

Met Derailed perform je in de publieke ruimte, vanwaar de interesse?
Het biedt de mogelijkheid om een rechtstreeks, maar onverwacht effect te creëren. Je bereikt personen uit verschillende sociale lagen, sommigen weten niets af van hedendaagse kunst. Bovendien verdienen dit soort interacties zeker een plaats in onze maatschappij. Op dit moment is dat volgens mij zelfs mijn taak als kunstenaar: na de hele coronacrisis de publieke ruimte weer ontdooien.

Off-track speelt met de perceptie van mensen, vanwaar de interesse?
We nemen waar vanuit onze eigen perceptie, maar ik geloof heel sterk dat het goed is om te tonen dat er verschillende realiteiten naast elkaar bestaan. Het kan zelfs verfrissend zijn om onze dagdagelijkse kijk op de realiteit even om te draaien of om een ‘overview effect’ te creëren. In al mijn installaties vind je ook een connectie met dans terug; het gaat steeds
over lichamelijkheid, over de verbondenheid tussen het geestelijke en het lichamelijke.